رهبری کنگرس ملی افغانستان از تمام مردم شریف و آزاده این سر زمین احترامآ خواهش بعمل می آورد تا در همچو شرایط خیلی حساس از منافع
قومی و سمتی بگذرند وحدت ملی را اکیدآ حفظ
نمایئند
راه و چاره دیگر نداریم ما فرزندان این خطه
باستانی فریب مکاران را نخوریم تجزیه راه خل نیست کشور در خون هموطن ما رنگین شده
یک اکثریت بیکار و در فقر بسر میبرد در گوشه گوشه وطن آتش جنگ و بی ثباتی زبانه
میکشد دشمن دیرین ما در اشتعال آتش جنگ بهانه های زیادی در آستین دارد هیچ وقت
پاکستان برای بی ثباتی و جنگ برادر کشی بی بهانه نبوده ما سر عقل آیم دسایس را درک
کنیم میدانیم که تروریستها در نقاط شمال به شکست مواجهه گردیدند انتظار میرفت که
برای پاک کاری افراطیون خیزشهای مردمی در سایر نقاط شکلگیری نمائید این ثبات و
امنیت را پاکستانی ها تحمل نکردند یک جبهه و پروژه خطر ناک را در وجود سازمان بد
نام افغان ملیتی های تنگ نظر راه اندازی نمودند تا مصائیب فجیع تر از گذشته را در
این مرز و بوم تحمیل نمایند در این باره گزارشنامه افغانستان این متن را نشر نموده
عطف توجه شما را به مطالعه آن جلب میدارم : این پاکستان است که یک قدم دیگر به سوی
فتح مدیریت سیاسی افغانستان نزدیک می شود؛ نه صاحبان «افغان» یا افغانستان
درهمایش ديروز در مقابل مسجد عید گاه، دو نشانه غیرعادی دیده شد که می تواند درشرایط لرزان کنونی، خانه همه را ویران کند.
مورد اول، شعار« اگر افغان نیستید از این کشور بیرون شوید.» که یک ماجراجویی کاملاً بی فایده است. رخ دیگر این شعار، حمایت از تجزیه طلبی است. این کشور به یک دسترخوان ویک سرنوشت مشترک نیاز دارد. این شعار، دقیقاً شعار گوهرایوب خان ونصیرالله بابر دردهه هفتاد بود.
مورد دوم، حضور دکترانورالحق احدی رهبر افغان ملت درحمایت از ماجراجویی های از جنس یون وواحد طاقت بود. این نشان میدهد که چیز هایی بیش از یک اعتراض مدنی در جریان است. اگرکمی این جرقه بازی ها از آدرس های دیگری هم شروع شود؛ هیچ کس هیچ چیزی را به دست نخواهد آورد. حضور انورالحق احدی موفقیت درخشان اسماعیل یون بود که توانست برای نخستین بار به طور آشکار، کشتی کهنه افغان ملت را هم درین تلاطم رها کند. شخصاً تصور نمی کردم که انورالحق احدی درحمایت از شعار نفی دیگران، به خیابان بیاید. هیچ سیاست گری عاقل، درحالی که نام افغانستان پا برجا است، دریک چنین شرایط انفجاری که گروه های مرموز سرگرم پف کردن آتش نفرت برعلیه یکدیگر شده اند؛ خودش را از نظر اعتباری درمعرض سقوط قرار نمیدهد.
کسانی که شعار مضحک « اگرافغان نیستید، ازین کشور بروید.» را درسینه گرفته بودند، همه از جنس اسماعیل یون و واحد طاقت بودند. اگر امنیت ملی تحقیق کند، خانه اول اکثریت شان، پشاور وکراچی است؛ نه افغانستان خصوصاً کابل. هیچ کسی برای این اقلیت کوچک، شناسنامه قوم پشتون را نداده است. شاخه های کوچک عصبی مزاج درهرشاخه تباری، نماینده آن تبار حساب نمی شوند.
دراعتراض امروز شعار «اسلامیت میخواهیم» تکرار شد.
درکشوری که صددر صد مسلمان است، بازتکرار این شعار، به طور کامل اجندای طالب و داعش است. هیچ توجیه دیگری ندارد. شعار اسلامی درین مقطع، مرزکشی بین مسلمان ونا مسلمان است. بحرانی که ما درخود گیر داده، به اسلام هیچ ربطی ندارد. این همان فرمول مولانا فضل الرحمن است.
درحالی رهبران تنظیم ها و جمع کثیری درمقام شاگردان صدیق مولوی سمیع الحق، نصیرالله بابر و مولانا فضل الرحمن درحکومت و دولت درهم تنیده اند، دادن شعار اسلامیت اززبان یون و ستار سعادت، زاید است.
یکی از دشواری ها این است که هر دو طرف که شعار قومی میدهند، به جای عبور از شعورتاریخ و فهم عوامل تاریخ، روی بال های شعارهای مقطعی وسیاسی «نیابتی» سوار می شوند. تاریخ و فرهنگ مشترک این خطه را نمیتوان تسلیخ کرد. تعدد قومی در پاکستان، ایران و هند به مراتب بیش از افغانستان است؛ اما هیچ کسی شعار یون را برعلیه یکدیگر استفاده نمی کند؛ هیچ گاه یک رهبر به ظاهر تکنوکرات، دردام پروژه استخباراتی سقوط نمی کند. خشونت مذهبی قبر ما را حفر کرد؛ حالا نوبت جنون زده های قومی است.
عبدالقدیر رسولی
معاون کانگرس ملی افغانستان
درهمایش ديروز در مقابل مسجد عید گاه، دو نشانه غیرعادی دیده شد که می تواند درشرایط لرزان کنونی، خانه همه را ویران کند.
مورد اول، شعار« اگر افغان نیستید از این کشور بیرون شوید.» که یک ماجراجویی کاملاً بی فایده است. رخ دیگر این شعار، حمایت از تجزیه طلبی است. این کشور به یک دسترخوان ویک سرنوشت مشترک نیاز دارد. این شعار، دقیقاً شعار گوهرایوب خان ونصیرالله بابر دردهه هفتاد بود.
مورد دوم، حضور دکترانورالحق احدی رهبر افغان ملت درحمایت از ماجراجویی های از جنس یون وواحد طاقت بود. این نشان میدهد که چیز هایی بیش از یک اعتراض مدنی در جریان است. اگرکمی این جرقه بازی ها از آدرس های دیگری هم شروع شود؛ هیچ کس هیچ چیزی را به دست نخواهد آورد. حضور انورالحق احدی موفقیت درخشان اسماعیل یون بود که توانست برای نخستین بار به طور آشکار، کشتی کهنه افغان ملت را هم درین تلاطم رها کند. شخصاً تصور نمی کردم که انورالحق احدی درحمایت از شعار نفی دیگران، به خیابان بیاید. هیچ سیاست گری عاقل، درحالی که نام افغانستان پا برجا است، دریک چنین شرایط انفجاری که گروه های مرموز سرگرم پف کردن آتش نفرت برعلیه یکدیگر شده اند؛ خودش را از نظر اعتباری درمعرض سقوط قرار نمیدهد.
کسانی که شعار مضحک « اگرافغان نیستید، ازین کشور بروید.» را درسینه گرفته بودند، همه از جنس اسماعیل یون و واحد طاقت بودند. اگر امنیت ملی تحقیق کند، خانه اول اکثریت شان، پشاور وکراچی است؛ نه افغانستان خصوصاً کابل. هیچ کسی برای این اقلیت کوچک، شناسنامه قوم پشتون را نداده است. شاخه های کوچک عصبی مزاج درهرشاخه تباری، نماینده آن تبار حساب نمی شوند.
دراعتراض امروز شعار «اسلامیت میخواهیم» تکرار شد.
درکشوری که صددر صد مسلمان است، بازتکرار این شعار، به طور کامل اجندای طالب و داعش است. هیچ توجیه دیگری ندارد. شعار اسلامی درین مقطع، مرزکشی بین مسلمان ونا مسلمان است. بحرانی که ما درخود گیر داده، به اسلام هیچ ربطی ندارد. این همان فرمول مولانا فضل الرحمن است.
درحالی رهبران تنظیم ها و جمع کثیری درمقام شاگردان صدیق مولوی سمیع الحق، نصیرالله بابر و مولانا فضل الرحمن درحکومت و دولت درهم تنیده اند، دادن شعار اسلامیت اززبان یون و ستار سعادت، زاید است.
یکی از دشواری ها این است که هر دو طرف که شعار قومی میدهند، به جای عبور از شعورتاریخ و فهم عوامل تاریخ، روی بال های شعارهای مقطعی وسیاسی «نیابتی» سوار می شوند. تاریخ و فرهنگ مشترک این خطه را نمیتوان تسلیخ کرد. تعدد قومی در پاکستان، ایران و هند به مراتب بیش از افغانستان است؛ اما هیچ کسی شعار یون را برعلیه یکدیگر استفاده نمی کند؛ هیچ گاه یک رهبر به ظاهر تکنوکرات، دردام پروژه استخباراتی سقوط نمی کند. خشونت مذهبی قبر ما را حفر کرد؛ حالا نوبت جنون زده های قومی است.
عبدالقدیر رسولی
معاون کانگرس ملی افغانستان